اختلال نقص توجه و بیش¬فعالی (ADHD) الگویی از مشکلات است که معمولا در کودکی ایجاد می شوند. والدین و معلّم ها متوجه می شوند که کودک:

• بیش از حد معمول فعالیت و تحرک دارد.
•  دائم حواسش پرت می شود. نمیتواند حتی برای مدت کوتاهی مشغول یک کار ثابت باشد.
•  تکانشی است یعنی بدون فکر و ناگهانی دست به کاری می زند.

تمرکز کردن برایش خیلی سخت و دشوار است.

 بسیاری از ما حداقل برخی از علائم بالا را در خود داریم ولی دچار اختلال نقص توجه و بیش فعالی نیستیم. زمانی می توان گفت فردی به ADHD مبتلاست که علائم بالا ارتباطش با سایر افراد یا وضعیت شغلی یا تحصیلی اش را دچار مشکل کند.

اتیسم اختلالی عصب_ رشدی است که در سه سال اول زندگی کودک نمایان می‌شود.  مهم­ترین علائم آن نقص در برقراری ارتباط، مشکل در تعاملات اجتماعی، وجود الگوهای محدود و تکراری در رفتار، علائق و فعالیت­ها است. نشانه‌های اختلال طیف اتیسم عموماً در سال سه زندگی قابل‌تشخیص هستند؛ اما اگر کودک در سطح بالاتری بوده و به همسالان غیر اتیسم خود شبیه‌تر باشد، این علائم ممکن است دیرتر شناسایی شوند. باید توجه داشت که اگر کودک دچار تأخیرهای رشدی شدید باشد؛ قبل از 18 ماهگی نیز این اختلال قابل‌تشخیص خواهد بود. نوزاد دارای این اختلال چندی پس از تولد متفاوت از سایر نوزادان به نظر می­رسد. والدین معمولاً اولین کسانی هستند که متوجه تفاوت فرزندشان با سایر کودکان می‌شوند. در ابتدا ممکن است والدین عدم پاسخگويي كودك به محیط اطرافش را به ناشنوايي او نسبت دهند؛ اما گاهي متوجه می‌شوند كه فرزندشان مشکل شنوایی نداشته اما مانند ساير كودكان هم‌سنش نیز قادر به پاسخ‌دهی نيست. در این زمان بهتر است والدین به متخصص كودك يا متخصص بالینی‌ای كه درزمینه اختلالات دوران کودکی تجربه دارد، مراجعه می‌کنند. باید توجه داشت که اتیسم تاکنون درمان مشخصی نداشته است و هر خانواده‌ای در هر طبقه‌ی اجتماعی و اقتصادی می‌توانند فرزندی دارای اتیسم داشته باشند.